"İşçiler diyor ki; yüksek aidatlar, sendikadan soğutuyor!
Şimdi sormak lazım:
Sendika dediğin işçinin hakkını korumak için mi var, yoksa işçinin cebinden geçinmek için mi?
Bir işçi diyor ki: ‘Çocuğumun süt parasını aidata vermek istemiyorum.’ Haklı mı? Haklı! Çünkü işçinin yaşadığı ekonomik zorluk ortada. Maaş erimiş, kira fırlamış, mutfak masrafı zaten bel büküyor… Bu şartlarda işçiden yüksek aidat istemek adalet midir?
Sendika yöneticileri iyi duysun:
Aidat, işçinin sırtında yük değil; dayanışmanın sembolü olmalı.
Ama bugün bakıyoruz, aidatlar işçiye yük oluyor. Peki soruyorum; işçinin cebinden çıkan bu paralar gerçekten işçinin mücadelesine mi gidiyor, yoksa makam arabalarına, lüks ofislere mi?
İşçi diyor ki: ‘Sendika, işçinin sırtından geçinme yeri değildir!’
Çok net, çok doğru bir söz!
Eğer sendika üyelerinin güvenini kaybetmek istemiyorsa, önce aidat meselesine çare bulmalı.
Çünkü işçi artık sorguluyor: Benim ödediğim aidat, benim hakkımı savunmak için mi harcanıyor, yoksa birilerinin koltuk sefası için mi?
Unutmayın; işçinin her kuruşu alın teridir.
Ve o alın terine göz diken hiçbir yapı, işçinin gerçek temsilcisi olamaz."